در یکی از نقّاشی‌های تخت‌جمشید مردمی را دیدم که با تعظیم و انکسار بسوی پادشاه می‌آمدند و رضایت او را می‌طلبیدند. از پدرم پرسیدم چرا مردم اینقد خوراکی برای پادشاه می‌آورند؟ مگر پادشاه به اندازه کافی خوراکی ندارد؟ پدرم توضیح داد که قبل از ظهور حضرت‌بهاءالله مردم تبرّعات خود را به پادشاهان (که نماینده خداوند روی زمین هستند) می‌دادند و پادشاهان بجای مردم دعا می‌خواندند، مسجد، کلیسا، و صومعه می‌ساختند، به روحانیون معاش می‌پرداختند که به مردم خدمت کنند، کارهای خیریه انجام میدادند و بسیاری خدمات دیگر.  پدرم امین حقوق الله ناحیه ما بود و می‌گفت که ظهور حضرت‌بهاءالله مسئولیت خطیر تبرّعات سخاوتمندانه و فداکارانه در راه خدا را از دوش پادشاهان برداشت و بدوش یک یک نفوس گذاشت مثل پدری که ارث خود را میان فرزندانش تقسیم می‌کند.  در نتیجه این تغییر کلی اصل نوین اشتراک عمومی و همگانی تأسیس شد و صندوق اعانه به خداوند حالتی کاملاً عمومی و جهانی بخود گرفت.

​

     دل می‌رود ز دستم، صاحب دلان، خدا را!  -  دردا که راز پنهان خواهد شد آشگارا

کشتی شکستگانیم، ای باد شُرطه، برخیز!  -  باشد که بازبینیم دیدار آشنا را

برای جامعه بشریتی که همیشه در حال پیشرفت است و اینک بدورهٔ تکامل بلوغی خود رسیده، تعالیم بهائی طبیعت تبرّعات در راه خدا را مفهومی نوین بخشیده است. نظم جهان آرای حضرت‌بهاءالله که در سال ۱۸۶۳ شکل اوّلیه خود را گرفت، به طور کامل چگونگی توزیع ثروت را در دنیا تغییر داد. با یک فرمان از جمال کبریای حضرت‌بهاءالله، قدرت‌های جهان، منابع طبیعی عالم و همچنین سرمایه‌های کلان دنیا—که همیشه در سلطه پادشاهان بود—بین یک یک اعضای جامعه بشریّت و مردم دنیا توزیع شد. حضرت بهاءالله عالم بشری را به دموکراسی، عدالت اجتماعی، تساوی حقوق، فدرالیزاسیون، و برابری میان نوع انسان تشویق کردند که ریشه‌های مردمی دارد و محکم سازی جامعه را از محلّه و همسایگی شروع می‌کند تا به بالا رسد نه اینکه از بالا پایین را حکومت کند.  با اینکه در سالهای ۱۸۶۰ به فرمان رسمی سلطنت ایران و امپراطوری عثمانی ترکیه، که نیمی از دنیا را زیر سلطه خود داشت، زندانی بودند، حضرت‌بهاءالله یکی از انقلابی‌ترین فرمان‌های تاریخ بشریّت را که تا کنون احدی جرأت فکر کردن به آن را نداشته، تا چه رسد به اظهار آن، ایشان در کمال قدرت و عظمت بیان فرمودند.

​

پیشگویی و وعده‌های حضرت‌بهاءالله بزودی، یعنی در اواخر همان قرن، بوقوع پیوست و همانطور که در صفحه‌های تاریخ خوانده‌اید تمام پادشاهان جهان یکی پس از دیگری سقوط کردند و سلطنت‌شان بدست جمهور مردم افتاد، از جمله ترکیه، ایران، روسیه، فرانسه، اسپانیا، چین و بسیاری دیگر از پادشاهان دیکتاتوری که همه می‌دانید. اگر چه چند پادشاهی امروز در جهان باقی مانده، ولی آنها بر مردم سلطنت نمی‌کنند زیرا از آنها "قدرت غصب گردیده."  و اینست تغییر اساسی در روند تمدن بشریّت که احکام نوین حضرت‌بهاءالله مسئولیت ایثار فداکارانه تبرّعات را از دوش پادشاهان به دوش یک یک افراد کره زمین گذاشت بدون در نظر گرفتن وضعیت اجتماعی، سنّ، جنس، نوع تحصیل، اشتغال، و امکانات مادی. در نظام جهان آرای حضرت‌بهاءالله هر فرد پادشاه زندگی خود می‌باشد. در جامعه بهائی مردان و زنان از تساوی حقوق برخوردارند که خود شخصاً در راه خدا تبرّع ایثار کنند، کودکان و نوجوانان مرتّب تشویق می‌شوند که از طفولیّت قدم به یک زندگی فداکارانه و سخاوتگرانه بگذارند.  البته باید بیدار بود که این روند نونین و تقسیم ثروت بین عموم مسئولیت خطیری هم در بر دارد.

​

البته در نگاه اوّل به این بیان مبارک معنی آن ساده بنظر میرسد.  اولین بار که این بیان را دیدیم کلمه "هرفرد بهائی" برای حقیر کاملا واضح بود، یعنی بدون استثنا، امّا برای فهم بهتر کلمه "خطیر" مجبور شدم دست به دامن فرهنگ لغت شوم تا ببینم منظور واقعی از این کلمه چیست. خطیر به معنی بزرگ، مهم، جدّی، و محکم است. یعنی انتقال ثروت از دست پادشاهان به دست شهروندان جهان خوب بود و دل عامه مردم را شاد کرد، امّا بدست آوری ثروت مسئولیتی سخت، سنگین، و جدّی را هم به دوش مردمان عالم گذاشت که باید با "منتهی درجهٔ فداکاری" و "روحیهٔ بخشندگی" مال خدا را در راه کسی که آن مال را به آنها داده ایثار کنند.

​

وقتی که بچه ها کوچک هستند، والدین هرگز به آنها نمی‌گویند: "عاشق من باش تا من هم بتوانم عاشق تو باشم"، زیرا آنها میدانند که فرزندان در دوره کودکی بسر می‌برند، بنابر این انتظاری هم از آنها ندارند. بهمین منوال عشق خداوندی در دوره طفولیت بشریّت بدون قید و شرط است. امّا همانطور که بچه‌ها بزرگ‌تر می‌شوند رابطهٔ آنها با والدین خویش جنبه کامل‌تر و بالغ‌تری بخود می‌گیرد. جوانان بالغ باید به والدین خود عشق بورزند تا لایق عشق والدین شوند.  یا عشق بین زن و شوهر هیچوقت نمی‌تواند یک طرفه باشد زیرا زن و شوهر در دوره بلوغ بسر می‌برند.  به این ترتیب، در نظام جهان آرای حضرت‌بهاءالله، یعنی دورهٔ بلوغ جامعهٔ بشری، جانان طلب جان می‌کند تا جان از فضل او محروم نگردد: "اگر تو عاشق من نباشی، عشق من هرگز به تو نخواهد رسید.  این را بدان ای بنده! "

چون می روی بی‌من مرو ای جان جان بی‌تن مرو  -  وز چشم من بیرون مشو ای مشعله تابان من

    هفت آسمان را بردرم وز هفت دریا بگذرم  -  چون دلبرانه بنگری در جان سرگردان من

​

چرا آثار مقدّس بهائی چنین تأکید شدیدی به مشارکت عمومی در تبرّعات می‌کند؟ چرا توصیه می‌کند که "هر فرد بهائی ... باید شرکت نمایند"؟  البته که برای ما زمینی‌ها پاسخی برای اینگونه سؤالات نیست، ولی خوب می‌دانیم که پیام حضرت‌بهاءالله همانند نسخهٔ پزشک حاذقی است که منحصراً نسخه را برای درمان امروز نوشته.

​

ما باید همانند چشمه‌ایی خروشان باشیم که مستمراً خود را از آنچه که دارد تخلیه می‌کند و به طور مداوم از منبع غیبی و نامشهود مجدداً  پر می‌شود.  بذل و کرم مداوم برای خیر و صلاح همنوعان بدون ادنی خوفی از فقر و متکی بودن به فیوضات لاریبیه منبع ثروت و استغنا و منشاء کل خیر- و این است راز حیات حقیقی! (ترجمه‌غیررسمی)

-حضرت شوقی افندی