هر نفسی بکمال روح و ریحان و تسلیم و رضا اداء نمود لدی الله مقبول و الا انه غنی عن العالمین. 

—حضرت بهاءالله

پذیرش تقبلی مشروط به روحیه صفا و محبت، خوشنودی، و رضایت درونی شخص نیکوکار است که در هنگام تقدیم از او ظاهر می‌گردد.  اگر حالت چنین بود پذیرش مقبول است و عکس آن خیر.  براستی خداوند تو مکتفی و خود استوار است و ستایشگاه همگان. [ترجمه‌غیررسمی]  

—حضرت بهاءالله

اگر حضرت‌بهاءالله اصلاً مایل به قبول تبرّعات من نبوده، پس این حقیر تا کنون "پاکت اعانه من" را به چه کسی میدادم؟  بیانات آن سخنران محترم آن شب روح حقیر را تکان داد و خواه ناخواه خودم را از خودم ناامیدکرد. حتی خجالت‌زده شدم! همچنان که سخنران صحبت میکردند گوئی از شرمساری در عمق صندلی‌ام فرو می‌رفتم. بعد از جلسه یک تصمیم بسیار مهم گرفتم و چون به ماه روزه نزدیک می‌شدیم تمام ماه روزه‌ام را دست به دامن حضرت‌بهاءالله گشتم که عز و التماس کنم تا به این حقیر رحم کند و چشمانم را باز نماید. 

​

چشم دل باز کن که جان بینی  -  آنچه نادیدینی است آن بینی

گر به اقلیم عشق روی آری  -  همه آفاق گلستان بینی

​

هرگز این مناجات روزه را، که در کتاب بهائی آذری صفحه ۲۹۴ درج شده فراموش نمیکنم و هر نوزده روز خواندم.

​

​

أَيْ رَبِّ فَافْتَحْ عَيْنِيْ وَعَيْنَ مَنْ أَرادَک لِنَعْرِفَک بِعَيْنِک.... وَلا تَجْعَلْنِيْ مِنَ الَّذِيْنَ يَقْرَئُونَ آياتِک وَلا يَجِدُونَ ما قُدِّرَ فِيْها مِنْ نِعْمَتِک الْمَکنُوْنَةِ الَّتِيْ تَحْيَى بِها أَفْئِدَةُ بَرِيَّتِک وَقُلُوْبُ عِبادِک.  (مضمون‌ بیان: روشن کن، ای خدای من، چشمان مرا و چشمان نفوسی را که تو را میابند.. مرا با آنهائی که آیات تو را میخوانند ولی در پیدایش معانی مستوره آن ناتوانند رقم مزن-مخازن مستوره‌ای که به فرمان تو در آنها گنجیده شده و حیات‌بخش روح مخلوقات و قلوب بندگان توست.)

—حضرت بهاءالله

این فقط لطف و عنایت حضرت‌بهاءالله بود که حقیر را هدایت کرد، و گرنه ما کجا و اینهمه لطف و عنایت کجا...  

  هر که ز غوغا، وز سر سودا  -  سر کشد اینجا، سر ببریدش

عام بیاید، خاص کنیدش  -  خام بیاید، هم بپزیدش

​

چند سال بعد در حضور یکی دیگر از سخنوران بهائی، که گاهی با جوانان با طنز سخن می‌گفت حکایتی از حاجی‌امین شنیدم. سخنران میگفت حضرت‌بهاءالله جناب‌امین را به عنوان امین حقوق‌الله (حق خداوند) منصوب نمودند. حاجی‌امین تمام عمر بطور مداوم به شهرها و کشورهای مختلف سفر میکرد و احباء را ملاقات می‌نمود.  و چون ایشان از طرف حضرت‌بهاءالله تعیین شده بودند احباء تبرّعات خود را به او میدادند تا به دست جمال‌مبارک برساند. حاجی‌امین شخصی بی‌نهایت خادم بود و تا چندین دهه، یعنی تا زمان رسالت حضرت شوقی‌ افندی، به خدمات خود ادامه داد. در پی یکی از اسفار خود در زمان حضرت‌عبدالبهاء حاجی‌امین در بدترین آب و هوای منطقه و شرایط دشوار راه، هزاران کیلومتر راه پیمائی کرد. ایشان برای حفظ از سارقین و راه‌زنان مداوم در دعا بسر می‌برد تا اینکه نهایتاً توانست مقداری مبالغ جمع آوری شده راکه احباء تبرّع داده بودند به عکاء ( قلعه‌ای که سجن عائله مبارک بود) برساند. پس از استراحت، حاجی‌امین گزارشات خود را بطور دقیق تهیه نمود و کلیه مبالغ تبرّع شده را در یک کیسهء مخمل زیبا قرار داد و منتظر شد حضرت‌عبدالبهاء او را فراخوانند. با وضعیت مشکل مالی که برای بنظر میرسید حضرت‌عبدالبهاء با آن رو در رو است حاجی‌امین در قلب خود با شادمانی مطمئن شد که توانسته مبلغ بسیار حیاتی را به دست حضرتش برساند.

​

سخنور عزیز بیاناتش را چنین ادامه داد که در روز ملاقات با حضرت‌عبدالبهاء، حاجی‌امین به اتاقی وارد شد که هیکل مبارک در آن حضور داشتند و با احترام خاصی کیسه مخملی تبرّعات را در حضور حضرت‌عبدالبهاء قرار داد. هیکل مبارک با لطف و عنایت بسیار زیاد تأیید تبرّعات نمودند که خداوند اعانات سخاوتمندانه و فداکارانه همه احباء را می‌پذیرد و ایشان برای اعانه‌دهندگان آرزوی برکت و توفیق کردند. حاجی‌امین با صبر و حوصله منتظر شد تا هیکل مبارک درمورد جزئیات گزارش سوالاتی بفرمایند. امّا حضرت‌عبدالبهاء فقط حال و احوال دوستان عزیز را در مناطق مختلف می‌پرسیدند و در مورد وحدت و استقامت احباء سؤال می‌کردند. گاهی اوقات هم آنها را با اسم اوّلشان صدا میزدند. همانطور که مکالمه ادامه داشت، شخصی وارد اتاق شد و از حضرت‌عبدالبهاء کمک مالی خواست و اعلام کرد که در وضعیت مالی بسیار مشکلی است. حضرت‌عبدالبهاء با شخص مهمان همدردی نمودند و برایشان دعا کردند که خداوند متعال او را از مشکلاتش رهایی دهد. سپس با دست مبارک به آن کیسهء مخمل، که جلوی ایشان بود، اشاره کرده فرمودند کیسه را بردارید شاید محتویاتش تا حدّی مشکلات شما را برطرف کند. با قدردانی و تشکّر فراوان شخص سائل کیسه را برداشت و از اتاق خارج شد.  حضرت‌عبدالبهاء به فرمایشات مبارک ادامه دادند ولی حاجی‌امین دیگر به اظطراب افتاده بود و هر چه سعی کرد نتوانست تمرکز حواس خود را بازیابد.  از این موضوع عمیقاً پریشان شده بود که چگونه هیکل مبارک تصمیم گرفتند مبلغ گزافی را به سائلی ببخشند.

​

سفر ادامه دارد...

​

فصل بعدی: درجه فداکاری …

​

​