در یک لحظه شگفت‌انگیز حضرت عبدالبهاء تبرّعی را که سکه‌ایی بیش نبود بدست گرفتند، بوسیدند، و بیاناتی عرفانی بزبان راندند که از آن سکه رائحهء فداکاری استشمام می‌شود.  گلوریا فیضی، در کتاب "داستان‌هایی در مورد صندوق بهائی"، حکایت ذیل را بازگو میکند که حاجی‌امین در یکی از سفرهای خود به ارض مقصود از روستایی می‌گذشته.  گلوریا مینوسد که در آن روستا یک بانوی سالمند بهائی بسیار فقیر زندگی میکرد و چون حاجی‌امین را دید یک سکه کوچک به عنوان تبرّع در راه خدا به او داد و خواهش کرد آن را به دست مبارک حضرت عبدالبهاء برساند. حاجی امین سکه را گرفت، به جیب اندخت، و بسوی ارض اقدس به راه افتاد. به محض ورود به عکا، ایشان به حضور حضرت عبدالبهاء مشرف شد و طبق معمول تبرّعات احباء را همراه با گزارش دقیق به حضور مبارک تقدیم نمود.  حضرت‌عبدالبهاء با تحسین از خدمات عاشقانه حاجی‌امین در راه خدا قدردانی فرمودند.

​

همانطورکه در نشریه قبلی "چشمه خروشان" ذکر شد درستکاری و امانت حاجی‌امین چیزی نبود که زیر سؤال برود زیرا مقام او امین خداوند بود و از طرف حضرت بهاءالله تعیین شده بود.  از آن گذشته ایشان هیچوقت و تحت هیچ شرایطی در حسابهای حقوق الله اشتباهی نمی‌‌کردند و بسیار هم دقیق بودند.  اما این بار، در کمال حیرت و شگفتی بمحض اینکه کیسه تبرّعات را به دست مبارک حضرت عبدالبهاء دادند، هیکل مبارک با نگاهی پر محبّت به حاجی‌امین فرمودند، "وجهی از آن کم است!!" حاجی‌امین اصلاً باور نمی‌کرد که چه استماع میکرد و بطور کلی زبانش از صحبت قاصر ماند و قادر به سخن نشد.  با شرمندگی و خضوع و با قلبی مللو از درد و حرمان از حضور حضرت عبدالبهاء مرخص شد و نمی‌توانست بفهمد منظور هیکل مبارک از این بیان چه بوده.

​

حاجی‌امین آنقدر مضطرب شدکه با چشم پر از اشگ به اتاق خود بازگشت و به خداوند متعال دست دعا و نیایش بلند کرد.  بعد برای التماس وبخشش به سجده سر خود را بر زمین نهاد تا به درگاه الهی زانو زند.  همانطور که در حالت سجده نشسته بود، ناگهان تکه آهنی را زیر زانوی خود حس کرد.  بسرعت بلند شد و دستش را در جیب قبایش فرو برد و متوجه شد که سکه ایی در آستری قبایش گیر کرده.  با تعجب پی آن گشت و فهمید که این سکه ایست که بانویی سالمند در یکی از روستاها به او داده بوده.

 

چون برای جستجو خم کرد سر  -  دید افتاده یکی همیان زر

        سجده کرد و گفت ای رب ودود  -  من چه دانستم ترا حکمت چه بود

               هر بلایی کز تو آید رحمتی است  -  هر که را فقری دهی آن دولتی است

 زان به تاریکی گذاری بنده را  -  تا ببیند آن رخ تابنده را

​

بلی سکه آن بانوی سالمند از سوراخ جیب حاجی‌امین به داخل عبایش سٌر خورده بود. بدون تأخیر، حاجی‌امین سکه را به حضور مبارک حضرت عبدالبهاء میبرد و ایشان با کمال محبّت و صفا حاجی‌امین را تحسین میفرمایند که حال کار شما تکمیل شد!  بعد سکه را بوسیده این بیانات پر معنی را میفرمایند: "ارزش این سکه از تمامی تبرّعات دیگر بیشتر است زیرا با والاترین درجه فداکاری تقدیم شده."

​